Czego nauczamy o Kościele?
Prawdziwy Kościół jest zgromadzeniem wierzących, gdzie wiernie zwiastuje się Ewangelie i udziela Sakramentów. Jako taki jest w pierwszym rzędzie „rzeczywistością duchową”, która dopiero wtórnie zostaje ujęta w zinstytucjonalizowane formy. Struktura Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego opiera się na równości i braterstwie, duchowieństwo nie jest wybranym stanem. Głosząc zasadę powszechnego kapłaństwa, Kościół Ewangelicko – Augsburski daje szerokie możliwości każdemu wierzącemu. Każdy chrześcijanin powołany jest do zwiastowania Ewangelii i świadectwa odpowiedzialnego życia. Świeccy biorą czynny udział w życiu swojej parafii i całego Kościoła zasiadając we wszystkich organach kolegialnych. Duchowni, głosząc Słowo Boże i udzielając Sakramentów, są jedynie sługami wiernych. Ponieważ ksiądz nie jest pośrednikiem miedzy Bogiem a człowiekiem. Spowiedź w Kościele Ewangelickim ma charakter ogólny; spowiedź zaś prywatna jest zależna od woli chrześcijanina, zgodnie z zasadą wolności sumienia. Pokuta nie jest wyłącznie konkretnym aktem, lecz całe życie chrześcijanina powinno być nieustannym żalem za grzechy, wzmacnianiem wiary w łaskę Chrystusa i odnawianiem życia w mocy Ducha Świętego.
Zasady reformacji
Biblijną naukę Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego można streścić w czterech hasłach i zasadach. Ich autorem jest „ojciec reformacji” ks. dr Marcin Luter, który na ich podstawie przeprowadził dzieło odnowy i reformy chrześcijańskiego Kościoła. Hasła te odnoszą się do czterech łacińskich zwrotów: sola scriptura – jedynie Pismo; solus Christus – jedynie Chrystus; solum verbum – jedynie Słowo; sola gratia et sola fide – jedynie łaska i jedynie wiara.
Tylko Pismo Święte
Oznacza to, że Pismo Święte jest jedynym źródłem i normą wiary i życia chrześcijańskiego. Wierzymy, że to właśnie w Biblii ukazana jest nie tylko prawda o realnej sytuacji i możliwościach człowieka, ale również prawda o jego zbawieniu. Ewangelia o Jezusie Chrystusie, która stoi w centrum Biblii ma moc przekonać nas o tym, że jedynym Zbawicielem jest Jezus Chrystus (Rz 1,16). Ewangelia jest fundamentem naszego życia duchowego i dlatego Kościół nasz nazywa się ewangelicki. Jeżeli człowiek samodzielnie poznaje Ewangelię i jej ufa, ona staje się mocą wnoszącą w jego życie nadzieję. Każdy musi we własnym sumieniu ocenić jej wartość i ją uznać. Jesteśmy świadomi tego, że taka samodzielność duchowa odpowiada postawie współczesnego człowieka.
Tylko Chrystus
Nie ma w nikim innym zbawienia jak tylko w Jezusie Chrystusie, jedynym Zbawicielu, Odkupicielu i Pośredniku, ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Prawdziwy Bóg jest do znalezienia wyłącznie w Jezusie Chrystusie, w jego krzyżu i cierpieniu (Dysputacja Heidelberska). Tego łaskawego Boga poznajemy dzięki Ewangelii. Nie żyjemy w świecie kar i własnych zasług, lecz w „atmosferze” miłości Bożej. W naszym zrozumieniu istota chrześcijaństwa nie polega na tym, że są ludzie, którzy umiłowali Boga, lecz jest Bóg, który umiłował człowieka (l J 4,10). Jezus Chrystus umarł za wszystkich ludzi bez wyjątku. Człowiek musi jedynie w to uwierzyć, on musi zaakceptować fakt, że w krzyżu Golgoty już został przez Boga zaakceptowany.
Jedynie łaska i wiara
Ofiara Chrystusa sprawia, że Bóg usprawiedliwia tych, którzy zdają sobie sprawę z grozy grzechu, czyli bezbożności i pragną nawiązania kontaktu ze swym Panem. Księga wyznaniowa naszego Kościoła – Konfesja Augsburska – naucza za Apostołem Pawłem, że ludzie nie mogą być usprawiedliwieni przed Bogiem dzięki własnym zasługom i uczynkom, lecz są usprawiedliwieni jedynie z łaski przez wiarę w Chrystusa (Rz 3,23n). Gdzie Bóg znajduje świadomą wiarę, będącą wynikiem indywidualnej decyzji zaufania Chrystusowi, tam jedna się z człowiekiem (2 Kor 5,19). Mimo swojej grzeszności człowiek zostaje usprawiedliwiony: on jest zarazem grzeszny jak i usprawiedliwiony.
Bez zasług
Wierzący zostaje usprawiedliwiony przed Bogiem jedynie za sprawą łaski Bożej, bez zasług. Zbawienia nie można zyskać przez zasługi, lecz odpowiedzieć wiarą czynną w działaniu. Wiara w Jezusa Chrystusa daje zbawienie. „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu” (Hbr 13,6). Dobre uczynki nie są zasługami, lecz owocem żywej wiary. Chrześcijanin czyni dobrze nie po to, aby być zbawionym, ale dlatego, że jest zbawiony. Kościół nasz nie uznaje jako zasług ludzkich aktów miłości do Boga, jak i służby dla innych, które wpływałyby na przychylny stosunek Boga do człowieka. Łaska jest darem Bożym (Ef 2,8n). Dobre czyny są owocami wiary poprzez moc Ducha Świętego (Ga 5,22n). Przyjmujemy je jako naturalne objawy chrześcijańskiego życia. Chrystus porównuje swoich wyznawców do sługi, który czyni to, co powinien był uczynić (Łk 17,10).
Nasz stosunek do innych
Chrześcijanin ufa miłości Bożej i pragnie nowego, wolnego od egoizmu życia. On jest wolnym człowiekiem i nikomu nie jest poddany, zarazem jednak, będąc związany miłością, powinien „służyć” wszystkim ludziom. Dzięki wierze w zmartwychwstałego Chrystusa, Bóg obdarza człowieka Duchem Świętym, który czyni go zdolnym do chrześcijańskiego postępowania. Nowe życie objawia się w miłości nie tylko do Boga, ale również do człowieka. Gdzie nie ma miłości do człowieka, tam pobożność jest fałszywa i obłudna. Słowo Boże mówi, iż kto twierdzi, że miłuje Boga, a nienawidzi brata swego, jest kłamcą (1 J 4,20). Dlatego nasz Kościół oczekuje od swych członków odpowiedzialności oraz pielęgnowania miłości w życiu rodzinnym i społecznym, spiesząc z pomocą potrzebującym, upośledzonym i osamotnionym.
Sakramenty
O łasce darowanej w Jezusie Chrystusie upewniają chrześcijanina: Słowo Boże i Sakramenty. Słowo Boże budzi skruchę, a potem wiarę, darzy serce pokojem i radością. Sakramenty są „widzialnym Słowem. W nich „niewidzialny Bóg” spotyka się w „widzialny” sposób (pod postacią wody, chleba i wina) z wierzącymi. Kościół Ewangelicko – Augsburski uznaje dwa ustanowione przez Jezusa Chrystusa Sakramenty: Chrzest i Komunię Świętą. W Chrzcie Bóg nawiązuje łączność z człowiekiem, a w Komunii Świętej ten związek utwierdza. Komunia Święta udzielana jest wszystkim wierzącym w dwóch postaciach: chleba i wina, które w wierze przyjmującego stają się zarazem prawdziwym ciałem i prawdziwą krwią Zbawiciela.
Żadnych innych pośredników
Wierzymy, że nasze zbawienie zawdzięczamy jedynie czynowi Jezusa Chrystusa, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Tylko On jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. Dlatego też Kościół Ewangelicko – Augsburski nie uznaje kultu świętych, choć nie jest mu obce biblijne pojęcie świętych chrześcijan (Rz 1,7). Według nauki Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego, Maria, matka Jezusa, jest przykładem wiary, pokory i pobożnego życia, lecz nie ma udziału w dziele zbawienia. Pismo Święte jej tego nie przypisuje. Wskazując na Jezusa Biblia mówi, że „nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12). Nauka o nadmiarze dobrych uczynków zgromadzonych przez świętych, z których Kościół udziela odpuszczenia, jest niebiblijna. Również kult relikwii i obrazów nie ma uzasadnienia w Piśmie Świętym.